Μνήμες
Το περιστατικό μου το διηγήθηκε ο αδερφός του παππού μου και έγινε το 1942
«Ο κυρ Γιάννης είχε μια ταβέρνα και προσπαθούσε να διώξει τους πατριώτες για να πολεμήσουν στην Αφρική. Ήρθε στην Αθήνα για να δει τον αδερφό του και τον πήγαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1942 στην βόρεια Γερμανία. Εκεί τους βάζανε να φορέσουν σακιά αντί για ρούχα.»
«Ο κυρ Γιάννης είχε μια ταβέρνα και προσπαθούσε να διώξει τους πατριώτες για να πολεμήσουν στην Αφρική. Ήρθε στην Αθήνα για να δει τον αδερφό του και τον πήγαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1942 στην βόρεια Γερμανία. Εκεί τους βάζανε να φορέσουν σακιά αντί για ρούχα.»
Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου έγινε τον χειμώνα του 1940 στο Τεπελένι Αλβανίας.
«Στην αρχή του πολέμου κάλεσαν τον παππού της μαμάς μου μαζί με πολλούς άντρες να πολεμήσουν. Τον έστειλαν στο Τεπελένι Αλβανίας. Εκείνη την εποχή ήταν χειμώνας.
Ύστερα από λίγες μέρες πολλοί στρατιώτες έπαθαν κρυοπαγήματα, μαζί και ο προπάππους μου και πήγαν στο νοσοκομείο.Αφού έγινε καλά, τον έστειλαν πάλι στον πόλεμο και τον έβαλαν να φτιάχνει ψωμί στους στρατιώτες,επειδή ήταν φούρναρης.
Στο τέλος του πολέμου πολλοί σκοτώθηκαν αλλά κατάφεραν να νικήσουν.»
«Στην αρχή του πολέμου κάλεσαν τον παππού της μαμάς μου μαζί με πολλούς άντρες να πολεμήσουν. Τον έστειλαν στο Τεπελένι Αλβανίας. Εκείνη την εποχή ήταν χειμώνας.
Ύστερα από λίγες μέρες πολλοί στρατιώτες έπαθαν κρυοπαγήματα, μαζί και ο προπάππους μου και πήγαν στο νοσοκομείο.Αφού έγινε καλά, τον έστειλαν πάλι στον πόλεμο και τον έβαλαν να φτιάχνει ψωμί στους στρατιώτες,επειδή ήταν φούρναρης.
Στο τέλος του πολέμου πολλοί σκοτώθηκαν αλλά κατάφεραν να νικήσουν.»
Την ιστορία μου τη διηγήθηκε ο πατέρας μου για τον προπάππου μου και ξεκίνησε το 1940 στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» στη Θεσσαλονίκη.
« Ο προπάππους σου ήταν στο πυροβολικό. Μαζί με τους άλλους στρατιώτες πήραν τα πυροβόλα τους και τα εφόδια από το στρατόπεδο και πήγαν στο Δερβένι. Ύστερα η πυροβολαρχία τους πήγε στα Αλβανικά σύνορα. Στις 14 Σεπτεμβρίου έφτασαν στο χωριό Φτεριά της Καστοριάς. Όταν άρχισε ο πόλεμος έριχναν 24 ώρες συνεχώς για να μπορέσει το πεζικό να προχωρήσει προς την Κορυτσά.
Μετά έφτασαν νότια του Πόγραδετς όπου έγιναν πολλές μάχες. Έμειναν μέχρι τον Απρίλιο και τότε οπισθοχώρησαν άτακτα στην Κοζάνη γιατί είχαν εισβάλει οι Γερμανοί. Από εκεί πήγαν στην Κατάρα στο Μέτσοβο για να κρατήσουν άμυνα.
Όταν έγινε η συνθηκολόγηση από τον στρατηγό Τσολάκογλου ο προπάππους σου γύρισε στο σπίτι. Ήταν ο τελευταίος από τους επιζώντες που επέστρεψε.»
« Ο προπάππους σου ήταν στο πυροβολικό. Μαζί με τους άλλους στρατιώτες πήραν τα πυροβόλα τους και τα εφόδια από το στρατόπεδο και πήγαν στο Δερβένι. Ύστερα η πυροβολαρχία τους πήγε στα Αλβανικά σύνορα. Στις 14 Σεπτεμβρίου έφτασαν στο χωριό Φτεριά της Καστοριάς. Όταν άρχισε ο πόλεμος έριχναν 24 ώρες συνεχώς για να μπορέσει το πεζικό να προχωρήσει προς την Κορυτσά.
Μετά έφτασαν νότια του Πόγραδετς όπου έγιναν πολλές μάχες. Έμειναν μέχρι τον Απρίλιο και τότε οπισθοχώρησαν άτακτα στην Κοζάνη γιατί είχαν εισβάλει οι Γερμανοί. Από εκεί πήγαν στην Κατάρα στο Μέτσοβο για να κρατήσουν άμυνα.
Όταν έγινε η συνθηκολόγηση από τον στρατηγό Τσολάκογλου ο προπάππους σου γύρισε στο σπίτι. Ήταν ο τελευταίος από τους επιζώντες που επέστρεψε.»
Το περιστατικό αυτό μου το διηγήθηκε η γιαγιά μου που έγινε το 1940-41 στην Καλαμάτα στο χωριό Διαβολιτσι.
«Οι Γερμανοί είχαν βάλει σκοπούς σε κάποια σημεία του χωριού. Κάποιοι Έλληνες της Αντίστασης σκότωσαν έναν Γερμανό ο οποίος φυλούσε μια γέφυρα. Οι Γερμανοί για να εκδικηθούν για τον θάνατό του άρχισαν να μαζεύουν άνδρες και μεγαλύτερα αγόρια. Μετά η μητέρα μου για να σώσει τον πατέρα μου και μερικούς ακόμα συγγενείς μας τους έκρυψε στο θολό του φούρνου και μπροστά τον έχτισε. Επίσης έκρυψε στο ταβάνι του σπιτιού μας 4-5 αγόρια της γειτονιάς μας. Τότε οι Γερμανοί ήρθαν στο σπίτι έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτα. Στο τέλος μάθαμε ότι πήραν από το χωριό συνολικά 18 άνδρες ηλικίας 17 έως 45 ετών και τους εκτέλεσαν στο βουνό Τουρκολέκα.»
«Οι Γερμανοί είχαν βάλει σκοπούς σε κάποια σημεία του χωριού. Κάποιοι Έλληνες της Αντίστασης σκότωσαν έναν Γερμανό ο οποίος φυλούσε μια γέφυρα. Οι Γερμανοί για να εκδικηθούν για τον θάνατό του άρχισαν να μαζεύουν άνδρες και μεγαλύτερα αγόρια. Μετά η μητέρα μου για να σώσει τον πατέρα μου και μερικούς ακόμα συγγενείς μας τους έκρυψε στο θολό του φούρνου και μπροστά τον έχτισε. Επίσης έκρυψε στο ταβάνι του σπιτιού μας 4-5 αγόρια της γειτονιάς μας. Τότε οι Γερμανοί ήρθαν στο σπίτι έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτα. Στο τέλος μάθαμε ότι πήραν από το χωριό συνολικά 18 άνδρες ηλικίας 17 έως 45 ετών και τους εκτέλεσαν στο βουνό Τουρκολέκα.»
Την ιστορία μου τη διηγήθηκε ο παππούς μου. Ξεκίνησε τον Μάιο του 1941 στο Καστέλι στα Χανιά της Κρήτης.